Rüzgar Gülü(2)

Bu bir rüzgar,kanatlarını geceye çaldıran.Ayakları bulutlara takılan,yeryüzüne düşmesi nasip olmayan.Asılı kalan,izin verilmeyen.Kalbi hiç hissedemedi yeryüzünü.Her an nasıl onlar gibi olur,ne zaman bir gün bile olsa o kafaya sahip olur diye düşündü.Sanki dünya, rüzgara uzaylıları andırıyordu. Belkide uzaylı olan rüzgardı,önünü göremedi.Onlar gibi değildi.Elleri,kalbi,düşüncesi... sanki hep tek kalacaktı.O dert değildi de dünya onu yutacaktı.Geriye külleri kalacaktı.Yanacaktı.

Rüzgar korkuyordu,nasıl olur da doğru olduğunu hissederken bu kadar çok canı yanabilirdi.?Yabancı kaldı,sessizleşti. Isınamadı bu evrene. Uyum yanında uyumsuz kaldı.Ayakları bir ileri iki geri gitti.Ve her zaman sendeledi. Her seferinde geriye düştü. O kadar emindi ki kendinden...O doğruydu. Onun kelimeleri vardı,onun içinde bir okyanus vardı. Kocaman bir kalbi vardı,herkesi içine alabilirdi. Severdi,severdi ve hiç bıkmazdı. Bırakamazdı onları.Çünkü gözleri sevgiye adanmıştı. Bir gün rüzgarın okyanusunu çaldılar. Kelimesiz kaldı,yarım kaldı. Hayalleri kaldı,gerçekleri gitti. Ne yapabilirdi? Kızdı, sinirlendi onu anlamayan bu yüzlere. Sinirlendi, anlatamama teranesi yüzünden kaybetmekten. Kaybetmeye sinirlendi, onun sözlüğünde doğru olan kaybedemezdi. 

Esmeye başladı deli gibi.Konuştukça sesler o daha çok esti..Baktıkça gözler o daha sert esti..Dokundukça alaycı eller,sesini gösterdi bir alaycı kuş oldu daha sert esti. Savurdu savurdu,içinin hüzün çarkları karıştı. Bir okyanus daha yarattı orada bıkmadı,bıkmayacak. 

Dik başlıydı bu rüzgar,sessiz olu

şuna bakmayın.Sessizlikte bir isyandır. Sessizliğin içinde birikmişlik vardır. Bir nehir,bir deniz ve sonrasında okyanus vardır. Derinlik vardır,içine işlemek vardır. Yavaştan yol olmak vardır. İçten gülüş,içten ağlamak vardır. Soğuk bir hava vardır. Fakat içine girince rüzgarın bir mevsimi vardır. Rüzgar kimsenin hayatına dahil olamaz,rüzgar hayatına insanları dahil eder. Çünkü onun kendi sesi,kendi esişi,kendi ritmi vardır.

'O esecekti.Seslere aldırmadan,canını her gün daha da yakarak esecekti.Deli diyeceklerdi ve yanlış bulacaklardı. Fakat bizim rüzgar gülecekti.Yine içinden tabi ve sonra bir dönecekti,etrafında her şey yerle bir olacaktı.Ese ese,pes etmeyecekti kendinden. O kalbi taşıyacaktı.Çünkü onun kalbi özel.Biliyor,gülüyor,seviyor,başına buyruk hep bildiğini yapıyor.'

Ve bir gün rüzgarın alanına uçurtma dahil oldu. Sonra..

Capella