Her zaman hatayı kendimizde ararız oysa hata ya ondaysa?Her zaman hatayı başkalarına yükleriz oysa hata ya sendeyse?Hiç düşündün mü değerini kimlerin biçtiğini?Sen mi verdin yoksa onlar mı aldı?İfade edebilmek güzel özgürlük.Kendini anlatabildiğin kadar karşındakinin aklında varsın.Kelimelerin değerini bu şekilde öğreniyoruz,anlaşılmadıkça yeni bir kelimeyi dahil ediyoruz.Ediyoruz da nafile..Her anlattığın akıl içine girmiyor zaten.Bazen ne kadar anlatırsan anlat,kulaklar duymadıktan sonra zorunlu çabalayış.Oysa sen debelenip durursun,çığlıklarını savurursun.Çıkar yolun yok dostum,yalnızlığa mahkumsun.Senin yerinde olsaydım eğer,çekip giderdim.Tüm kelimelerin sahiden yaşandığı bir evrene hapsederdim kendimi.Malesef verdiğimiz kadarını almadığımız bir gerçek.Hissettiğimiz kadarı bile karşındakine iletilmiyor.Daima seni görünüşünle numaralandırıyorlar.Ve o önyargıları hiçbir zaman beyinlerinden silinmiyor.Hani insan kendi değerini kendi yaratırdı?
Ne kadar öz-saygın varsa,o kadar dışındasın hayatın.Ne kadar direniyorsan bir şeylere ve hayır diyebiliyorsan o kadar yok oluyorsun.En iyisi bize dayattıkları bu düzene ayak uydurup doğru rolü kesmek.(!)Sahiden bunu yapamıyorum.!Yapmakta zorluk çekiyorum.İnan denedim,ayaklarım uyum sağlasın ve birlikte hareket edelim.Fakat ben üç giderken onlar beşi gördü.Ben geri attığımda adımları,onlar hep ilerledi.Olmadı,yapamadım.Sustuğumu sanıyorlar,susmuyorum.Karşı çıkıyorum.!Doğru rolü kesmeye çalışırken bile ayak bileklerimde bir kaçış.Hep bir debelenme ve tırnaklarını karşı tarafa iletme.Belki de en iyisi kendini bu sisteme dahil etmeyip yok saymak.Hayallerin arasında gerçeğini yakalamak.
Capella
