Kanatsız Çocuk(1)

Bu hikaye bir anda yazıldı.Boşluğa atıldı ve bir kalp son anda kurtardı.Yok oluşunu engelledi bir sevginin..İçine aşk kattı,yaşattı.Nefes oldu,yürümeyi öğretti. Bu hikaye bir hayatı anlatıyor.Rüzgarın uçurtmaya umudu göstermesini, uçurtmanın rüzgara kelimeleri tanıtmasını..

Bugün bir masalsın sen.Günlerden bir gün kanatları olmadan uçmaya kalkan bir çocuğun hikayesi.Şimdi beni dinle.

Kanatsız çocuk kendini bilmiyor.Yalanları gördüğü anda etrafına kin kusuyor.Sinirinden parmakları kesik dolu.Yüzündeki çizikler kalan sızılarını gösteriyor.Kalbinde sessiz kalan bir sürü yara da çabası.Tek rengi var;oda siyah.Öyle bir kabuk oluşturmuş ki yaralarından kimse kanatamaz.Kimse tırnaklarını geçiremez.Dişlerini geçirir hayatına müdahale edenlere ve onlar koparmadan yaralarını,kanatsız çocuk yok eder onların tırnaklarını.Tek mevsimi var oda soğuk.Soğuk diye bir mevsimi de yazmamışlar sözlüklere zaten.!

Kendisi bir kalbi kırmamak için binlerce kalpten kaçmayı tercih etti. Ve pervasızca uçmak istedi. Amacı kaçmaktı,kalkan oluşturmaktı.Kendini bir zırha gömmekti.Hayata sinirlenmeye meyilli uçurtma kendini göklere salmak istedi.İsyanlarını kimse görmesin,daha az yara alsın,daha az kırılsın diye.Siyahları seven çocuk maviye uçmak istedi.Uçsun ki başka mevsimler geçsin kalbinden.!

Kendi acılarından,kendi düşlerinden,kendi sinirinden,kendi renklerinden kurtulsun istedi.Bir anda uçmak istedi.Eksik tek yanı kanatlarıydı.Fakat onun bir kabuğu vardı;onu koparıp kendine uçurtma yapardı.O başarırdı.O bir çocuktu.Düşleri kadar vardı.Ve onun düşleri nefesleri alt üst edecek kadar sarsardı. Emeklerini aldı,bir torbaya koydu.Ve kendine uçurtma yaptı..



''O uçacaktı.Göklere salınacaktı.Öğrenecekti.Keşfedecekti…Ve bir gün uçurtma hazırdı.Kendini saldı. Yükseklere,korkularını yenmeye.Çünkü bilirim;elleri titrer göğün tepesinde(!) Önce siyah dağıldı,sonra mavi var olmaya başladı.Uçtu,uçtu,uçtu….Uçurtma kayboldu...''

Capella