İğne Darbesi

                                                    

Bir soluktur yanmış nefes,çektikçe içine yanıkları işler saklananda

Köşebaşlarında hep kestane satanlar, siyahları sana pay eden amcalar

Soğumuş avuçlarından  düşegelen mısır patlakları, sokakta ki  karmaşa

Ara’da Tuğrul’un yaptığı dövme sanatı,

Acıyı vücüduna hapseden sevgilimin  ‘Cam mı kırıldı ’diye sorgulayan bakışı,

Annemin ‘Atlama oradan düşersin’ cümlesi,

Köşebaşlarında hep bir birikmişlik,dolmuş bir otobüsün son yolcuları.

Hatırlıyorum solgun gülüşleri,yağmurda sırılsıklam kalan insan yüzlerini,

Zillere Basıp Kaçabilirsiniz!

Üşümeye meyilli avuçları, fazlasına gücü kalmamış yetinmezliği

Tuğrul’un Ara’dan çıkamayışını, isyanlarımızı

Annemin  düşüşümü seyre dalışını,

Dudaklarından bağrış kopan  sevdiğim adamın dövmesine son bakışını,

Kedilerin miyavlayıp ayak-uçlarımda dolaşan patilerini, riyakar bir rakı balığı..

Köşebaşlarında hep kurumuş bir koku, leşi andıran bir boynuz kalıntısı

Baktığında nefsini müdaafa edemediğin adaletin söven hükmü içinde

Hatırlıyorum yaşamak neydi , sana nah demesi gibi bir şey.

Omuzlarımda kalan ceketin süzülüp gidişi var ya

En çok o acıttı , öyle bir ceket nasıl giderdi omuzdan

Hatırlıyorum gidişi, düşüşü ,yakarışı,

Kendini  yakmış bir arayışı, aramayı,

Ara…Yarım kalanı, boğazına tünel kazanın   molasını..

Köşebaşları artık yalnız,  kirlenmiş siyah ceket içinde

Camları kırık, tepetaklak kalan gazların esirinde

Hatırlıyorum sevgili, dudaklara oturmuş geç kalmayı..

Bir daha yetmemeyi , eksilmiş bir parça olmayı..

Yetişememeyi , hep kaçırmayı Ara’daki yaşamı..

                              Capella..             (Apartman Dergisi/ Mart Sayısı)